Postindustriële spontane vegetatie:

Waar gebouwen langzaam ontworteld raken,
waar gruis huist tussen gras en stalen bloemen de varens bevruchten.
Waar niets gepland doch veel gegroeid is en langzaam
verdwenen. Waar ooit de arbeiders zwart-wit hun pet afdeden.
Om te buigen voor weer, wind of nog een lange dag verwijderd
van het avondeten.
Waar de planten de gebouwen vreten. De herinneringen verteren
naar vergetelheid. Daar waar de gebaande paden niets meer zijn
dan vertrapt en kwijt.

Wat is het droste-effect
vraag je en ik zeg
iemand die leest
over iemand die leest en
dan steeds kleiner.

Teleurgesteld ben je
en je vraagt
is het ook iemand die slaapt
met iemand die slaapt.
Of iemand die de vriend is
van jouw vriend.

Of woorden als
parterretrap die andersom ook
parterretrap en dan weer andersom
ook.

En ik zeg een parterre
met een trap en daaraan een parterre en
daaraan een trap. En dan steeds kleiner.

Ik zeg zoals wij. Je pakt mijn vingers
en ik de jouwe en jij de mijne totdat we
een kluwen hand zien:
en dan steeds groter.

En je knikt.