paradigma

kreeg je een camera toen
je nog klein was legde je
elke verandering stil zo
dacht je, ketende
de wereld.

Ook mij schoot je vol
tranen, vastgelegd op foto’s
herinneringen beklijfden
tot enkel blauwe lucht

Je probeerde de liefde,
de lust, de ochtend, de seks,
de katers zoals anderen geesten vastleggen
in oude gebouwen.

je beklimt ook bergen hoor
dat je je fiets ertegen aan kan zetten
zo stijl spreek je tot mijn verbeelding.

Mont Ventoux zeg je
en bovenop kus je
de eerste vrouw die je ziet.

Dat hoort erbij. Netjes rangschikken
de vrouwen, de kussen
de ramen waarachter.

vernis op de kozijnen dat
dan weer wel.

Je zwaait mij uit de wind
tot later kus je en elke tong
is de jouwe
fluister je

je neemt het
kleinste pad en glimlacht
me met je mee.
je zegt kom en ik geloof je
je bent een brug ik mag over je heen als
ik val moet het opnieuw en dan
moet ik de rivier zijn en mag
jij zwemmen, je zegt de wind steekt op
ik golf jij verdrinkt maar dat
vind ik cliché dus we doen het opnieuw.

je koos me,
lief en droeg me over
aan de kleuren van de wolken ik stroomde door
maar je overbrugt me verder ik
zal je niet bedanken
mijn hart is vloeibaar, is
de spatten die je raken tijdens storm.