ze tuurt haar ogen tot bloedens toe
tarwe aan liefde ligt
in de goot en ze smeekt om sprinkhanen

als de getijden komen ze en gaan,
en zij blijft staan
en vergeet te hopen
toch zijn de laatste regels van haar gedicht
geen moment hetzelfde

het er is

wij lopen daar als twee mijn lieve
liefste jij
met armen en benen
(en vingers en tenen en een
karakter en een gezicht-
of veel)
wij lopen maar, ik denk
blootsvoets op steentjes
tussen zand,
met takjes en van dat zachte groene fijne
en we zeggen niets meer of veelal
kleine woorden en knikken alsof we zijn vergeten
als iets wat niet meer bestaat maar toch nog is een sok
of zo iets
en wat eigenlijk volmaakt is
omdat het er zo is