Postindustriële spontane vegetatie:

Waar gebouwen langzaam ontworteld raken,
waar gruis huist tussen gras en stalen bloemen de varens bevruchten.
Waar niets gepland doch veel gegroeid is en langzaam
verdwenen. Waar ooit de arbeiders zwart-wit hun pet afdeden.
Om te buigen voor weer, wind of nog een lange dag verwijderd
van het avondeten.
Waar de planten de gebouwen vreten. De herinneringen verteren
naar vergetelheid. Daar waar de gebaande paden niets meer zijn
dan vertrapt en kwijt.

Wat is het droste-effect
vraag je en ik zeg
iemand die leest
over iemand die leest en
dan steeds kleiner.

Teleurgesteld ben je
en je vraagt
is het ook iemand die slaapt
met iemand die slaapt.
Of iemand die de vriend is
van jouw vriend.

Of woorden als
parterretrap die andersom ook
parterretrap en dan weer andersom
ook.

En ik zeg een parterre
met een trap en daaraan een parterre en
daaraan een trap. En dan steeds kleiner.

Ik zeg zoals wij. Je pakt mijn vingers
en ik de jouwe en jij de mijne totdat we
een kluwen hand zien:
en dan steeds groter.

En je knikt.

flirt

Zoals ik woorden nodig heb
had jij jezelf. Je lach zei
ik weet van wanten
en: laten we samen op weg naar
de horizon of zoeken naar bessen of
zomaar iets tegenkomen
en dat samen gevonden hebben.

(The sky is the limit, trachtte mijn lach)

En je hand toen ik in het donkerder
begon over kou en jij nog warmer
en warmere dingen wist en ik
als antwoord rilde.

Later de rest van je lichaam
en toen je vertrok

je omkijken.

een cohesie betuiging

Niemand ziet dat je ijs koopt voor in haar vriezer of
dat je op het knopje drukt en
dat je het dan zo maar samen noemt omdat
het even duurt voordat het licht aangaat.

Het verschil daartussen is alleen zijn en
je alleen voelen. Eerst lief zijn dan lief vinden
en tenslotte onstuimig liefdoen totdat ze op het knopje drukt
en het direct donker wordt.

Zij kijkt niet en jij kan niet zien. Je koopt nieuwe ijsjes.
En passant duw je jezelf in nieuwe vriezers.
En je weet, terwijl ze langs je rennen en je zachtjes
niet bederft dat ik geen vriezer heb. Net als jij.

Droom

en af en toe gaat in het donker je lichaam weg

zie ik jou als bakstenen muren
rug tegen rug met de maan en
ben ik alleen
zonbeschenen.

panikeren heeft zin want liefje
schreeuw ik
en je bent er

sust

Vroeger duwde ik wel een bos wortels,
of een boodschappentas in de hand,
waarin oorspronkelijk de mijne zat.
Die van mijn moeder bijvoorbeeld.

Ik sloop dan weg om op te staan
na het vallen zoals ik dat
eufemistisch gezien moet hebben of
via het klimrek weer eens de wolken te raken.

Later leerde je me het geluk van
onbewaakte fietsenstallingen
waarin je zo maar je hart kunt verliezen
en het gevaar van onbewaakte ogenblikken
waar je hem later weer in je handen geduwd krijgt.

klein woord

Geluk is niet
ver weggaan en zeggen
dat het gras alleen maar mooier werd.
Of besluiten dat je elkaar zo mooi vindt
dat je blijft.

’t is niet alles zo goed voor elkaar hebben
dat elke vriend zijn eigen wijn en jij elke dag
een ander kust.
Noem dat leven;
noem dat lust.

Geluk duurt
een akkoord op een vleugel, een blik op jou
een hand op je buikpijn
en dan alleen nog buikpijn zo
snel; zo mooi,
noem dat geluk