paradigma

kreeg je een camera toen
je nog klein was legde je
elke verandering stil zo
dacht je, ketende
de wereld.

Ook mij schoot je vol
tranen, vastgelegd op foto’s
herinneringen beklijfden
tot enkel blauwe lucht

Je probeerde de liefde,
de lust, de ochtend, de seks,
de katers zoals anderen geesten vastleggen
in oude gebouwen.

je beklimt ook bergen hoor
dat je je fiets ertegen aan kan zetten
zo stijl spreek je tot mijn verbeelding.

Mont Ventoux zeg je
en bovenop kus je
de eerste vrouw die je ziet.

Dat hoort erbij. Netjes rangschikken
de vrouwen, de kussen
de ramen waarachter.

vernis op de kozijnen dat
dan weer wel.

Je zwaait mij uit de wind
tot later kus je en elke tong
is de jouwe
fluister je

je neemt het
kleinste pad en glimlacht
me met je mee.
je zegt kom en ik geloof je
je bent een brug ik mag over je heen als
ik val moet het opnieuw en dan
moet ik de rivier zijn en mag
jij zwemmen, je zegt de wind steekt op
ik golf jij verdrinkt maar dat
vind ik cliché dus we doen het opnieuw.

je koos me,
lief en droeg me over
aan de kleuren van de wolken ik stroomde door
maar je overbrugt me verder ik
zal je niet bedanken
mijn hart is vloeibaar, is
de spatten die je raken tijdens storm.

amsterdam

Amsterdam trekt mijn jurk
uit de kreukels maar doet hem
nooit helemaal recht.
de stad is mijn bril de zon
spiegelt in de glazen
de kleine straatjes ontluiken als knoppen en
de zon gaat feilloos over in de nacht.

ik heb het er zomer zien worden:
ik was alleen in de tunnels en steegjes
Amsterdam heeft me ontkleed
geglimlacht en de schouders
karakteristiek opgehaald
de zomer begon voor niets en
niemand was meer onderweg
dan ik en niemand lachte meer,
maar beminde en het was mooi en los daarvan
allemaal helemaal
gratis.

Ik heb het vermogen de woorden te tellen
zoals
ik ooit duizenden zandkorrels telde;
het semantische schaakbord van koning Shirham
ik kan ook de woorden vergeten
en zeggen wat ze zijn zoals ik ooit
mijn zandkorrels woestijn noemde

van de woorden poëzie maken,
en het begrijpen.

Toen we nog handjes vasthouden deden en
dagzwaaien naar de mevrouw
met het hondje.
tegels tellen en springen over
het wit van de zebrapaden.
Toen die letters halfverlichten
omdat ’t ook maar uit een doosje stroomt
we enkel de was maar konden en
dachten de wereld is net zo plat
als dat we nooit zullen sterven.

We gingen aan elkaar voorbij ik
zag vast jouw ogen wel voorheen
en had ik het geweten
hoe had ik het gedaan
jouw hand gepakt, geglimlacht
misschien had ik het geschreven maar
ik had je laten weten
dag
ik vind je later lief

vergeten

Herinneren heeft, zo zie je aan Marsman
geen zin; we zijn er niet op gebouwd.
Vissen worden altijd groter
als ze langer zijn gevangen.

Je zegt me dat ik danste maar
de afdruk van onze schoenen
toont jouw voeten
die voorlagen en
de mijne die volgden

En het zand liegt niet
want het heeft geen neus
die kan groeien en geen wangen
die gaan blozen

kom, kleed je uit en ren op dezelfde
blote voeten als ik in de zee
en onthoud maar niets want de werkelijkheid
is al het moois wat we vergeten